23ste verjaardag op grote hoogte en Robbeneiland

Dinsdag 17 maart, mijn 23ste verjaardag! We hadden vrij gevraagd van stage zodat we er een mooie dag van konden gaan maken. Aniela, Eline en ik besloten de Tafelberg te gaan beklimmen. Om half acht 's ochtends stond ik voor de deur en werden de laatste spullen ingepakt en de flessen water gevuld, want het zou een tocht van 5 uur worden. Ik was zelf helemaal vergeten dat het mijn verjaardag was, maar gelukkig was Aniela het niet vergeten en feliciteerde me. We reden naar Kirstenbosch Gardens om daar via Skeleton George naar het topje van de Tafelberg te klimmen. We wilde de route sowieso sneller afleggen dan de 5 uur die ervoor stond dus we hadden het tempo er goed in! Kirstenbosch Gardens was erg mooi, met veel groen en heel veel verschillende soorten bomen en planten. Het was rond een uurtje of negen, het zonnetje begon al goed te schijnen en er was geen wolkje aan de lucht. Wat fijn is om uitzicht te hebben over heel Kaapstad als je bovenop de berg staat. Verwonderd door de mooie natuur miste we per ongeluk de afslag naar Skeleton George. Het pad was breed en ging een beetje omhoog, je liep daar tussen hoge groene bomen in, echt super mooi. Al snel werd het pad steeds smaller en smaller en was het niet meer mogelijk om met zijn drieën naast elkaar te lopen. Aniela en ik liepen voorop en bepaalde het tempo, wat nog steeds erg hoog was. Af en toe raakte Eline een beetje achter en kon je haar bijna horen schelden. Dan stopte we heel even en laste een waterpauze in en gingen snel weer verder. Het pad werd steeds steiler en we moesten over rotsen heen klimmen. Toen kwamen we bij de beruchte ladder, het was een stale simpele ladder waarbij de sporten redelijk ver uit elkaar waren. De trap was bevestigd aan een grote rots die je over moest om het pad te vervolgen. We maakte wat foto's op de trap en genoten van de natuur om ons heen. In de schaduw van de bomen was het nog net te doen, je voelde dat de zon feller begon te schijnen. We kwamen bij een t-splitsing aan en vervolgde de weg verder omhoog. Het landschap om ons heen begon langzaam te veranderen, de bomen maakte plaats voor struiken en er waren steeds meer rotsen te zien. Af en toe kon je het topje van de berg zien, wat je het gevoel gaf dat je er bijna was. Dan klom je de bocht weer om en merkte je dat het toch nog een stuk klimmen was. Het pad werd steeds wat vlakker met een paar steile trapjes van rotsen. We hadden de pas er nog steeds goed in zitten en de zweet druppeltjes gleden van onze voorhoofden af. We waren bijna boven en hadden nauwelijks nog beschutting van bomen of struiken. Je had helemaal niet het gevoel dat je op 1087 meter stond, tot we bij een prachtige plaats kwamen om wat foto's te maken. Rotsen die uitstaken boven het groen, hier konden we op gaan staan en uitkijken over het gedeelte van de berg wat we al beklommen hadden en over Kaapstad zelf. Het was prachtig! We konden niet te lang blijven staan en pakte de camera weer in. De kaart gaf aan dat we nog een half uurtje moesten lopen om echt bij de top te komen. Na een kwartiertje bereikte we de top en hadden we de trail in twee uur en veertig minuten gelopen, we waren er trots op! We hebben van het mooie uitzicht kunnen genieten en zijn verder gelopen richting de kabelbaan. Onderweg zijn we bijna niemand tegen gekomen, je merkte hoe dichter je bij de kabelbaan kwam hoe drukker en toeristischer het werd. We hebben een ijsje gegeten een een biertje gedronken om mijn verjaardag te vieren. Ik haalde de verpakking van mijn ijsje af en op het stokje stond: Birthday, wat een toeval!! Na een uur genoten je hebben van het uitzicht rondom te Tafelberg besloten we weer naar beneden te gaan. Niet met de kabelbaan maar via een andere route. Dalen was immers toch makkelijker dan klimmen dus dit moest ons nog wel lukken. Eline zette de afdaling in en had het tempo er ook goed in. Nu was ik degene die de rij sloot. Onderweg kwamen we veel mensen tegen die op weg waren naar de top met rode bezwete hoofden. We kwamen zelfs iemand tegen die hardlopend de berg op ging, pff mij niet gezien!! Na twee uur afdalen kwamen we bij de voet van de berg aan, precies aan de andere kant dan waar onze auto stond. We namen een taxi en konden moe maar voldaan de auto instappen. Dit was nog niet alles, want ik had het studentenhuis op Sawkins Road uitgenodigd om mijn verjaardag te vieren op Lion's Head en daar de zonsondergang te bekijken. Dus op naar de supermarkt om wat boodschappen te halen voor de picknick op Lion's Head. Tijd om uit te rusten was er niet wat de volgende klim stond al op ons te wachten. We reden naar de parkeerplaats bij Lion's Head en hadden daar afgesproken met de rest. Met een groep van twaalf personen begonnen we aan de tocht omhoog. Het was heel anders dan de route op de Tafelberg. Het eerste stuk was een soort gravel pad wat breed genoeg was om er met z'n zessen naast elkaar te lopen. Op een gegeven moment werd het pad smaller en moest je tussen de rotsen omhoog klimmen. Het werd steeds steiler en ook hier was een trappetje en wat handgrepen aan de rots bevestigd. De Sawkinsfamily had een taart voor me gekocht die ze helemaal mee naar boven hebben genomen wat bij sommige stukken echt niet makkelijk was. Onderweg kwamen we veel mensen tegen die ' wel even op de taart wilde letten' of opmerkingen maakte dat het nog veel stijler zou worden en we de taart beter achter konden laten. Eenmaal boven aan Lion's Head (ongeveer een uur een een kwartiertje klimmen) werd er voor mij gezongen en kon de taart aangesneden worden. De zon begon steeds verder in de zee te zakken waardoor er super veel mooie kleuren te voorschijn kwamen. Na de prachtige kleuren werd het echt donker en kon je uit kijken over de stad met ontelbaar veel lichtjes. Kortom ik heb echt een super verjaardag gehad met 8 uur lang wandelen, taart op 669 meter hoog, prachtig uitzicht, een dag om nooit meer te vergeten.
De rest van de week vloog voorbij met leerzame momenten in de operatiekamer en veel gezelligheid op Sawkins Road. Vrijdag waren we al vroeg klaar met stage en zijn we naar Waterfront gereden. Daar kochten we een kaartje om met de boot naar Robbeneiland te varen. We kozen de snelste boot en een half uurtje later kwamen we op het eiland aan waar Nelson Mandela 18 jaar vast heeft gezeten. Met een bus werden we rond het eiland gereden en werd er verteld wat er allemaal gebeurde. Waar de bewakers woonden en hoe de gang van zaken verliep. In het begin was het echt geen pretje, je kon er niets doen en je mocht ook niets. 1 keer per maand mocht je bezoek of een brief ontvangen en in de wc's was weinig toezicht dus daar werd af en toe muziek gemaakt of werd een spel gespeeld en zo streken de dagen voorbij. We stapte uit de bus en liepen achter een gids aan die ons de cellen lieten zien. Vierkante kleine kamertjes met een kastje aan de muur en dat was het. Als allerlaatste kwamen we aan bij de cel van Nelson Mandela, waar ook een klein kastje aan de muur hing en een krukje in het midden van de cel stond. Echt bizar wanneer je beseft dat hij daar 18 jaar heeft gezeten op ongeveer vier vierkante meter en er eigenlijk nog 9 jaar langer had moeten zitten. Ik zou zelf echt gillend gek worden denk ik. De rondleiding was afgelopen en we haastte ons naar de boot die zou vertrekken. We konden er nog net op maar we hadden de verkeerde keuze gemaakt, deze boot was echt heel erg langzaam. Door het schommelen op de golven zijn we even in slaap gevallen en kwamen we drie kwartier later aan op het vaste land. Thuis maakte we ons klaar om uit te gaan, naar club 31. Een club in een super groot en hoog gebouw en je raad het al op de 31ste verdieping. We hadden allemaal een jurkje aangetrokken, maar met mijn sneakers eronder voelde ik me toch een beetje underdressed. Iedereen zag er echt netjes uit, er klonken hitjes door de speakers en het was een mooi begin van het weekend. Tot we met de taxi thuis aankwamen, er bleek in een kamer te zijn ingebroken. Alles was weg, geld, laptops, kabeltjes, noem maar op. Gelukkig was er verder van niemand iets weg en waren ze alleen in die kamer geweest. Toch niet echt een top begin van het weekend. De volgende ochtend stond de politie op de stoep en is de schade opgenomen en zijn er aangifte gedaan van de gestolen spullen. Het duurde best lang, want zo snel zijn ze hier niet en vooral niet in het weekend. Toen de politie weg was ontstond het plan om naar Cape Point te rijden.

In het volgende verslag zal ik vertellen hoe mooi Cape Point is en wat ik in mijn laatste week van mijn stage heb gedaan.

Liefs uit het mooie Kaapstad