Stellenbosch en Hermanus

Hallo allemaal,
De afgelopen tijd hebben jullie niet zo veel van mij gehoord. Tijdens mijn reis alleen heb ik niet vaak de mogelijkheid gehad om verder te schrijven, door gebrek aan een werkende computer, internetverbinding of tijd. Inmiddels ben ik terug in Nederland en zal ik vanaf ons kleine kikkerlandje de rest van mijn reis op papier zetten.
Dinsdag 14 april was het zo ver, ik ging Kaapstad verlaten en ging de rest van Zuid-Afrika ontdekken. Ik had de Bazbus gereserveerd, die me om 8.30 uur op kwam halen. De Bazbus is een backpackersbus die tussen Kaapstad en Johannesburg rijdt. Deze manier van reizen is erg veilig omdat je bij de voordeur van je hostel wordt opgehaald en ook weer wordt afgeleverd. Alleen zeiden ze aan de telefoon iets over een shuttle wat ik niet helemaal begreep, daar zou ik later wel achter komen. Netjes op tijd stapte ik de bus in en de chauffeur stelde zich voor. Zijn naam was onuitspreekbaar, het was in Xhosa, dit is één van de elf officiële talen die Zuid-Afrika rijk is. Deze taal gebruikt tijdens het uitspreken diverse klikjes, er zijn zestien verschillende soorten klikken en het was voor mij onmogelijk om een woord uit te spreken en tegelijker tijd de juiste klik te gebruiken. Hij vervolgde zijn verhaal met de stops en de tijden van die stops die hij zou maken. Na ongeveer drie kwartier zouden we op de stop aan komen waar de mensen afgezet werden die naar Stellenbosch zouden gaan. Mensen is meervoud, dat betekend dus dat ik niet de enige ben die daar vandaag naar toe gaat. Ik keek de bus rond en één van de zeven inzittende knikte op de vraag wie er naar Stellenbosch zouden gaan, mooi ik had een reismaatje. Hij heette Justin, was 26 jaar en kwam uit Canada met een Koreaans uiterlijk. We kletste wat over onze plannen in Stellenbosch, geen! Dan konden we mooi samen een plan maken. We werden uit de Bazbus gelaten in Summerset West waar we met een shuttle naar Stellenbosch gebracht zouden worden. Aaah nu snapte ik het verhaal over de shuttle aan de telefoon. We hadden geluk dat er andere mensen vanuit Stellenbosch verder wilde reizen, want we hadden beide niets geboekt en dan zou er dus geen shuttle voor ons klaar staan. We stapte bij Nico in de auto, een oudere, grijze forse man met een goede bier buik. We reden een half uurtje naar Stellenbosch en onderweg vertelde Nico veel over de wijngaarden die voorbij schoten langs ons raam. We kwamen aan in Ikhaya Backpackers en hadden gelijk al te maken met een Zuid-Afrikaans fenomeen wat ik nog niet eerder had mee gemaakt; load shitting. Tussen 10.00 en 12.00 uur was er geen stroom, dit wordt gedaan omdat er een tekort aan energie is. Door maximaal twee uur de elektriciteit uit te schakelen proberen ze het gebruik terug te dringen. Hierdoor ging het inchecken iets moeizamer. We kregen een slaapzaal met z'n tweeën toegewezen. We clamede twee bedden per persoon en gingen kijken wat we vandaag konden gaan doen. We besloten een auto te huren en naar de Kogelberg te rijden om daar een wandeling te maken. Het huren van de auto ging ook moeizaam omdat de computers niet werkte. Na een aantal belletjes heen en weer was het geregeld en kregen we een klein schattig baby blauwe Datsun Go Lux mee. Ik kroop achter het stuur omdat Justin geen idee had hoe hij een schakelbak moest rijden, hij verzorgde de navigatie. Alhoewel hij zich meer een DJ voelde en de radio in wilde stellen voordat hij mij de juiste instructies gaf. Bij het eerste stoplicht ging het al bijna mis! Na een half uurtje rijden kwamen we langs een strand, Gordon Bay, waar we de auto parkeerde en van het mooie uitzicht genoten. Het begon een beetje te spetteren de we besloten verder te rijden. Toen we bij de Kogelberg aankwamen kwam het met bakken uit de lucht en besloten we droog in de auto te blijven zitten en de auto terug te brengen. Het was een uurtje of vijf en Justin was toe aan een power nap. Ik ben beneden in de lobby gaan zitten en merkte dat het steeds donkerder werd zonder dat er lichten aan gingen. Ja hoor, voor de tweede keer vandaag was het load shitting. Na een uurtje was Justin ontwaakt uit zijn schoonheidsslaapje en besloten we ergens een biertje te gaan drinken. Een aantal bieren konden niet geserveerd worden door het uitvallen van de elektriciteit, maar er was nog genoeg keuze. We kletste wat en begonnen een beetje honger te krijgen. Nico had ons verteld over een goed restaurant wat een echt familiebedrijf is, dat klonk erg leuk alleen waren we vergeten hoe dit restaurant precies heette, wat we wel wisten was dat het met de letter D begon. Justin googlede restaurants met de D in Stellenbosch en kwam uit bij Oppie Dorp. We liepen er heen en ik ontdekte het enige positieve aan load shitting, geen straatverlichting! Wat betekend dat je de sterren heel erg goed kunt zien, wat zijn het er dan veel! We liepen het restaurant binnen en namen plaats aan een tafeltje voor twee, toen we rode wijn bestelde kreeg ik de eer om de wijn te proeven en goed te keuren. We bestelden twee hoofdgerechten die de ober ons aan kon raden en het smaakte echt heerlijk. Een van de beste keren in mijn leven dat ik uit eten ben geweest. Best gek eigenlijk dat ik vanochtend bij deze jongen in de bus stapte en we nu samen aan een iets te romantisch diner zitten.
De volgende ochtend werden we opgehaald door André om een dag wijn te proeven. Hij reed ons eerst met zijn busje door Stellenbosch en daarna kwamen we bij de eerste wijngaard. Heel erg mooi om al die boompjes keurig gesnoeid en netjes in het gareel te zien staan. André wist heel erg veel van het maken van wijn, het proeven en alles wat bij wijn komt kijken. Hij liet ons de wijnmakerij zien, het was een redelijk kleine wijngaard en er werd nog heel veel met de hand gedaan. Daarna gingen we een soort kelder binnen waar een dame klaar stond met een bubbeltje. Per wijn gaf ze uitleg over hoe de wijn gemaakt is, van welke druif en daarna konden wij onze wijnproeverij skills oefenen. Aan het einde van de dag zouden we daar wel pro in zijn (na 4 wijngaarden, met 6 à 7 wijnen per bezoekje). De rode wijnen volgde de witte op en het was al snel weer tijd om te gaan. We reden naar de tweede wijngaard toe, erg groot en heel erg modern en luxe ingericht. De wijnen stonden voor ons klaar, we kregen een prachtige uitleg en er stond een kaasplankje voor ons. In Zuid-Afrika had ik alleen nog maar de smakeloze, chemisch gele, plastic kaas kunnen proeven, dit was hemels. De wanden van de ruimte waar we in zaten waren volledig van glas en je kon uitkijken over de prachtige wijngaard onder het genot van een wijntje, idyllisch! Na zes wijntjes was het tijd om te gaan lunchen en eerlijk gezegd begon ik wel een beetje honger te krijgen. Na de lunch bezochten we nog twee wijngaarden bij de laatste wijngaard konden we op een soort balkon staan en ook uitkijken over de wijngaarden. Omdat het weer wat minder werd stak het groen van de bomen af tegen een iets wat grijze lucht waar over een regenboog verscheen, wat prachtig was om naar te kijken en te genieten van een wijntje wat uit deze wijngaard kwam. We stapte, lichtelijk aangeschoten, het busje weer in en André bracht ons weer naar het hostel.
De volgende dag vertrok de Bazbus, mijn volgende bestemming was Hermanus. Ik had besloten daar één dag te stoppen omdat ik erg nieuwsgierig was hoe het eruit zou zien. Deze plaats is heel erg toeristisch en vooral in juli/augustus is het er super druk. Rond deze tijd komen de walvissen naar Hermanus toe, op dit moment was het er erg rustig en ik heb een heerlijke dag gewandeld. Onder andere langs de kust, the cliff walk, er was een pad van tien kilometer aangelegd met super veel bankjes waar je dus normaal de walvissen kan spotten. De volgende ochtend nam ik de Bazbus richting Mosselbay, waar ik in mijn volgende verslag over zal vertellen.