De eerste week

Daar stond ik dan voor mijn bed waar alles op lag wat ik mee wilde nemen, hoe gaat dit ooit passen?! Eerst maar de dingen inpakken die echt nodig zijn en toen zat mijn tas ook echt wel vol. Beetje proppen hier en daar, maar alle ritsen konden dicht!!
Om 17 uur gingen we aan tafel voor de heerlijke boerenkoolstamppot van Mama en een uurtje laten stapten we de auto in om naar Schiphol te rijden. Inchecken, koffer wegen (maar 11.2 kg!!) en toen was het moment daar, afscheid nemen. Hetgeen waar ik niet zo goed in ben. Nog een laatste foto maken en een knuffel en daar ging ik met een gespannen gevoel in mijn buik liep ik alleen naar de douane toe. Natuurlijk ging dat ding af, ik was vergeten mijn telefoon in het bakje te leggen. Ik ben bij de gate gaan wachten tot we het vliegtuig in mochten. De vlucht naar Parijs ging soepel, net zo als de overstap. Heerlijk vliegtuigmaaltje naar binnen geschoven en een rood wijntje gedronken, zodat ik na mijn filmpje snel in slaap zou vallen. Dat was het geval, want de laatste 10 minuten van de film heb ik gemist...
Aangekomen in Johannesbrug moest ik nog een keer overstappen om in Kaapstad te landen. Ik moest mijn bagage ophalen en weer opnieuw in laten checken. Ik had nog geen stap op het vliegveld gezet of er kwam al iemand naar me toe. Hij vroeg heel vriendelijk welke vlucht ik moest hebben en hij weest me waar ik heen moest. Hij bood ook heel aardig aan om mijn tassen te dragen, toen kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk wilde hij geld verdienen en mij helpen, lekker naïef Kim! Eenmaal in het vliegtuig kon ik genieten van een heel erg mooi uitzicht, groene velden met heel veel bergen. Na twee uurtjes vliegen stond ik weer op de grond en was ik op mijn eindbestemming, Kaapstad. Karin, de mevrouw waar ik mijn kamer bij gefixed had, zou me op komen halen van het vliegveld. Maar geen Karin te bekennen, na een half uurtje besloot ik toch maar even te bellen. Ze had niet verwacht dat ik er nu al was, omdat in haar agenda stond dat ik volgend weekend pas zou komen. Een half uurtje later kwam er een zwart autootje aangereden en een behoorlijk stevige vrouw stapte uit. Met een grote glimlach en open armen ontving ze me. Het was een warm onthaal en ze bood direct haar excuses aan. Ze kon me niet meer naar mijn kamer brengen dus ik zou die nacht in haar huis slapen. De volgende ochtend weer vroeg op, ontbijten en een vriendin van Karin heeft me naar mijn kamer gebracht. Richmond Road 1, Mowbray. Een houten hek schoof voor ons open en op de oprit stonden twee auto's, daarnaast lag een zwembad en het huis was erg groot met mooie ruime kamers, waarvan er eentje voor mij was. Prima vertoeven dus, ik ontmoette de schoonmaakster. Ze maakt elke dag mijn kamer schoon en de rest van de familie zou ik later ontmoeten. Ik woon bij een gezin in.
Ik heb mijn spullen er neergezet en ben naar het Maitland Cottage Home gereden in Maitland. Er ontstond verwarring zodra ik binnen stapte. Moest ik mijn stage meelopen met de fysio's? Nee dat kon niet want dat zat al vol. Maar wie regelt dan de stages voor de medische studenten? Waren ze überhaupt wel op de hoogte van mijn komst? Gelukkig was Fiona daar en wees me waar ik heen moest. Ik werd voorgesteld aan sister Jackson, wie me liet zien waar ik me om kon kleden. Ik kreeg een mooi groen chirurgenpakkie aan en mocht direct de operatiekamer in. "Loop maar naar binnen en ga er maar gewoon bij staan", werd er gezegd. Dit was me allemaal iets te snel, te onverwacht, het was te warm in Afrika, iets te veel bloed en even dacht ik dat ik zelf patiënt zou worden. Ik ben terug gelopen naar de koffiekamer en heb alles rustig laten bezinken. De volgende operatie heb ik wel helemaal gezien en ging wat beter. Rond 3 uur werd ik opgehaald door twee Nederlandse meiden die hier ook stagelopen. Ze wonen vlak bij mij in de buurt en hebben een auto tot hun beschikking. Ik kon meerijden en we hebben eerst wat boodschapjes gedaan, zoals een wereldstekken en beltegoed. Ik heb weer heel ouderwets met een bonnetje een code ingevoerd om te kunnen bellen en smsen. De meiden hadden afgesproken om met een groepje te gaan hardlopen die middag en ik wilde graag mee. Zo gezegd zo gedaan en na 6 km met een prachtig uitzicht was het tijd om te douche en avondeten. Ik leerde meer en meer mensen kennen die bij ook bij hun in huis wonen. 11 mensen waarvan 7 Hollanders en ik geloof dat ook iedereen uit Groningen komt, hoe klein kan de wereld zijn! Ik voelde al wel dat ik me hier prima op mijn plek voelde en ik hier erg vaak zou zijn. En dat is ook zo, ik leef in het studentenhuis, vraag als het donker is of iemand me naar huis kan brengen waar ik dan heerlijk kan slapen en ontbijten. 's Avonds wanneer het donker is is het niet heel erg veilig om als blond meisje alleen over straat te lopen. Ik voel me dan een beetje bezwaard, maar er is altijd wel iemand die me met de auto naar huis wil brengen.
En zo zijn de rest van de dagen ook gegaan, stagelopen in het MCH, chillen in het studentenhuis en op naar huis om wat slaap te pakken.

Ik het volgende verhaal zal ik jullie vertellen wat ik het afgelopen weekend heb gedaan en hoe deze week verlopen is.

Heel veel liefs en kusjes uit Zuid-Afrika,
Kim